සත් වසක් පුරාවට.....

සත් වසක් පුරාවට.....
සෙවනැල්ලක් මෙන් ලඟ හිඳ...
ඇසිපියෙන් එපිටට යා නොදී කඳුලු රැක ගෙන....
දහසකුත් හිස් කතා බොරු රණ්ඩු ඉවසගෙන.....
 ලඟ උන්නෙ ඔබ තමයි සෙනෙහසින් හැමදාම..............

සත් වසක් පුරාවට
වුනු දේද බොහොමයි නොවිය යුතු දෑද
අනන්තයි....
ලඟ බලා දුර නොබල කලකී වැරදී බෝමයි
නමුදු ඔය සෙනෙ නම් නොසිඳෙයි.....

සත් වසක් පුරාවට
කවදාවත් මිලාන නොවු ප්‍රේමය....
කිසිදා ශේෂ නොවු ඉවසීම....
මා හටම වෙන් කෙරුන ඔබේ කාලය.....
සිහිනෙනුත් හැබැහිනුත් ප්‍රේමයෙන් නුඹට පැරදිම් මම.....

සත් වසක් පුරාවට
පියෙකි ඔබ මට සහෝදරයෙකි...
මිතුරෙකි සොඳ පෙම්බරෙකි නිති...
සැමියෙකි අද සෑම බිරිඳක්ම පතන, පැතිය යුතු.....

සත් වසක් පුරාවට
වුනු සෑම වරදකට සමා වුව මැන පෙර මෙන්...
ඔබට බොහෝමයක් පිං..සෙවනැල්ල සේ අඳුරේදීවත් මා හැර නොයනවාට......
ඉදින් අවසරයි පතන්නට සත් වසක් නොව සත් ඡන්මයක්ම
ඔබේම වන්නට.....

අම්මා ඇවිත් ගියාය.......

ඒ දවස් දෙක තුනට මං ආයෙත් ඇගේ පුංචි දෝණි උනෙමි...'දු තේ හැදුවා','ඔන්න සෝයා හැදුවා ඔයා ආසයි නෙ','මොනාද හොයන්නේ ආ මං රෙදි ඔක්කොම සේදුවා', '  කෝ දෙන්න මං අතු ගාන්නම් දු නිදා ගන්න ..මට නිදි මත නෑ'

මෙකි නොකී තව දේ ....නිවාඩුවට ඇවිත් මාව නිවාඩු යැව්වාය..

තාමත් එදා වගෙමයි අම්මේ හොඳට අනපු බත් කටේ රස.....ඇඟිලි තුඩු ඔලුවෙ දුවද්දි දැනෙන සනීපේ.....කවදාවත් විලවුන් නොගෑ ගතින් එන මගෙ අම්මිගෙ සුවඳ....තුරුලෙ දැනෙන සෙනෙහසෙ උණුසුම......එදා වගෙම අදත් දැනුනා....

අම්මි කන්න ආසම අයිස් ක්‍රීම් නිසා අපි දෙන්නා කලින්ම ගෙනත් තිබ්බා,ආසයි කියන්නෙ ආය බතුත් නොකා කයි tub එකක් උනත්..ඔන්න ඉතින් cup එක පුරවලා බෙදාගත්තා ,කටක් කෑවා ,'දු තාත්ති මොනවා කනවද දන්නෙ නෑ නේද?' ඔන්න ඉතින් කෑම ඉවරයි .අම්මිගෙ තාත්තිට තියෙන සෙනෙහස,බැඳීම ,ගෞරවය හරීම පුදුමාකරයි.මොකද බිරඳක් විදිහට ජීවිතේ ලැබිය යුතු ගොඩක් දේවල් දහසකුත් ආර්ථික සමාඡීය ප්‍රශ්න නිසා ඇයට හිමි උනෙ නෑ..අත කණ කර පාලු දවස් තමයි වැඩි....ගොඩක් වෙලාවට අලුත් අඳුමක් ලැබුනෙ නෑ අවුරුද්දටවත්......ඒත් කවදාවත් තාත්ති වෙනුවෙන් උපන් ඒ මහා සෙනෙහස නම් ශේෂ උනේ නෑ(අදටත් මං හිතන් නෙ මේ ලෝකෙ වාසනාවන්තම පිරිමියා අපෙ තාත්තා කියලයි ,ඈ වැනි බිරිඳක් ලැබු).

හැමදාම ඉස්සරවෙලා බත් බෙදුවෙ තාත්තිට,තාත්තා නැතත් ගෙදර මුලින්ම බෙදලා  අයින් කරා.ගොඩක් වෙලාවට 'මං ආස නෑ'  කිය කිය බිත්තර ,කරවල ,මාලු අපෙ පිඟන් වලට ආවා.....එදා නොදැනුනත් දැන් දනෙනවා අම්මේ ඔය සෙනෙහසෙ තරම......

කවදාවත් ගෙදර ඉද්දි මං උයලා නෑ,ඔය පොල් ටිකක් ගානවා මිසක, මොකද අම්මි කියන්නේ ' බැන්දම පස්සේ කොහොමත් උයන්න වෙන එකෙ දැන් නිදහසෙ ඉන්න කියලා'.....ඒත් මං බය වෙලා හිටියෙ බැඳලා ආවට පස්සේ රසට උයා ගන්න බැරි වෙයිදෝ කියලා ,නෑ අම්මි තරම් රසට නැතත් අම්මිගෙ වට්ටෝරු වලටම උයා ගන්න අමාරු උනෙ නෑ .මොනා හැදුවත් හීනෙන් වගෙ මතක් වෙනවා අම්මි ඒක හදපු හැටි.

අද බිරිඳක් ලේලියක් ගැහැනියක් විදිහට මං දන්නා විදිහට මා සාර්ථක වන්නේත් නේක ගැටලු උපේක්ෂාවෙන් ඉවසීමෙන් දකින්නේත් මා ලැබූ උපාඨිය නිසාවත් සමාඡීය දැනුම නිසාවත් නොව ඇය බිරිඳක මවක ලේලියක ලෙස දකිමින් ඇගෙන්ම උගනිමින් ඈ හාම යමින්ය.

අම්මාට මා සේම මට අම්මාවද රටක් රාඡ්‍යක් සේ වටී .දුරින් උන්නත් මා ඇය නොඅමතන දවසක් නැති තරම්ය .එදා කුඩා කල මා දෙඩු හැම දෙ ඇය අසා උන්නා සේම අද ඇයගෙ යෝඡනා,චෝදනා,ඕපාදුප රස විඳිමින් මමද අසා හිඳිම..ඇගෙ හඞ විටක බැනුම් පවා මා සිත නිවාලයි......ඇය දමා ගිය තුවාය ලබන මාසය වන තෙක් ඒ සුවඳ මට දෙනු ඇත....

අවසානයට මෙ ගීපදයෙන් සටහන නිම කරමි.අම්මේ ඔබට තෙරුවන් සරණයි.....!!!!!

ගමට කලින් හිරු මුලුතැන් ගෙට වඩනා

ඒ හිරු එළියෙ නැණ මල් පොඩි පිපුණා

ඒ මල් සුවඳේ අද ලොව් තුරු සුව විඳිනා

කලා වැවේ නිල් දියවර අපේ අම්මා....

එක කුස උන් සුවඳින් සෙනෙහස බැඳුනා.........

"අයියෝ දෝණි තමුසෙට බෝල් කරන්න බෑ, යනවකෝ වද නොදි"...ලොකු අයියාගෙ සද්දෙට මං අඞාගෙන ගියෙ තාත්ති ගාවට.....

"අයියලා මාව ගන්නේ නෑ සෙල්ලම් කරන්න"....

කවදත් මා තාත්තිගෙ හුරතලාය.ඔහු සැම විට මගෙ පැත්තේය

"නවත්තනවා සෙල්ලම ,කෙල්ලව අඞවන්නෙ නැතුව".

විකට් එකට අටවලා තිබ්බ ලී කෑල්ල බැට් එකෙන් වැදුන පාරට බැට් එකත් එක්කම බිම වැටුනා.... කඳුලු පුරෝගෙන පොඩි අයියා බැට් එක අහුලගෙන දුවිලි පිහින ගමන් මං දිහා බැලුවා.අනේ මට අද වගෙ මතකයි ඒ ඇස් වල තරහක් වෛරයක් ගෑවිලාවත් තිබුනේ නෑ.ලොකුඅයියත් අහක බලාගෙන යන්න ගියා.මං ආයෙත් හූ තියලා අඞන්න  ගත්තා, ඒ පාර අම්මි

"මොකද ලමයෝ..."

"තාත්ති අයියලාට සෙල්ලම් කරන්න දුන්නේ නෑ ,විකට් කැඩුවා..පව්ව්ව් අයියලා....හෑ හෑ හෑ"

මං තමයි ගෙදර වරප්‍රසාද ලාභියා....මං ගියේ නගරයෙ තිබ්බ ඡනප්‍රියම Convent එකට.අයියලා දෙන්නා ලඟ තිබුන පුංචි පාසලට.මට ඉස්කෝලෙ අඳින්න ගවුම් 2-3 තිබ්බා.එයාලා එකම කලිසම විලුඹෙන් අඟල් ගානක් උඩට එන කම් ඇන්දා.මට ඡර්සිය ඉරෙද්දි සපත්තු කැඩෙද්දි එසනයෙන්ම නැතත් අලුත් ඒවා ලැබුනා.අනෙ මගෙ අයියලාගෙ මේස් වලින් එලියට පැන්න ඇඟිලි සපත්තුවෙනුත් එළියට පැනලා  ඡර්සි වල වැලමිට ගාවින් ලොකු හිල් හැදිලා  ,පොත් බෑග් එකෙ Zip එක කැඩුන නිසා ඒවට කටු ගහලා.එයාලට ලැබුනෙ කහ පාට අර උල් කරන්න කරන්න කැඩෙන බාල පැන්සල්,කෑම පෙට්ටියට හැමදාම ගෙදර හදපු දෙයක්. මට ඡෑම්පාන්   , බනිස්  , බිස්කට්  ,10 ට බොන්න බීම  මේවා  ඉතින්  හැමදාම  ලැබුනෙත්  නෑ ) .

ඉතින් එයාලට වෙනස් කමකට නෙවෙයි ඒ වෙද්දි සුලු පඩියක් ගත්ත තාත්තිට දරුවෝ හැමෝටම එක වග වියදම් කරන්න බැරි උනා.මං බාලයා නිසා අයියලාට ැඩි යමක් මට ලැබුනා ඒත් කවදාත් උන් දෙන්නා නංගිට විතරයි අපිට නෑ කියලා රණ්ඩු උනෙ නෑ.නොතෙරෙන පුංචි කාලේ ඉඳලා මේ අද වෙනකම් ඡීවිතෙ ගොඩක් දේවල් මං වෙනුවෙන් කැප කරලා මට වෙර දීලා මට දිරි දීලා අද මං දිහා ඈත ඉඳන් බලන් අම්මා තාත්ති තරමටම සතුටු වෙන ආඬම්බර වෙන මගේ ආදරණීය ආයියලා දෙන්නා මගෙ ජීවිතය ලබද්දිම මං ලබපු වටිනාම ත්‍යගයයි.

මේ වෙද්දි මං මොන්ටිසෝරි යනවා.පොඩි අයියා 3 ,ලොකු අයියා 5 . ඒ දවස් වල ඉස්කෝල වල බිස්කට් දෙනවා .පොඩි අයියා හැමදාම ඒ බිස්කට් ගෙදර ගේනවා.මං ඉතින් මග බලන් ඉන්නෙ එනකම්.දෙන්නත් එක්ක ගෙ ඉස්සරහ ගල් පඩියෙ ඉඳ ගෙන ප්ලේනටි වල ඔබලා බිස්කට් කනවා.අපි දෙන්නා තමයි යාලුවෝ ලොකු අයියා ගොඩක් වෙලාවට අපේ හතුරා.පොත් ඇද්දා,චෝක් කැඩුවා ආදි කල නොකල ගොඩක් දේ වලට ලොකුගෙන් ටොකු පාර ගුටි පාර කන මගෙ සහයට එන පොඩිටත් බඩ පුරා ලැබෙනවා.අපි ඉතින් එක එක උප්පරවැට්ටි දාලා හවසට තාත්තිගෙන් ලොකුට ඉල්ලලා දෙනවා.නැත්තන් හවසට තාත්ති ගේන කඩල වලින් භාගයක්ම හංග  ගන්නවා.ආ තව මට හතුරෙක් හිටියා,සූ නැන්දගෙ පුතා,එහෙ ගියොත් ඇත්තන් ඌ මට අරියාදුවයි.එයාට නම් පොඩි අයියා දෙනවා පාර ආය ආය ඇඞෙන්න.හැබැයි ඉතින් වලියක් දා ගත්තම "අපරාදෙ මං බිස්කට් ඇද්දෙ හැමදාම " කියලත් නොකියනවාම නෙවෙයි.අපෙ පොඩි මෑන්.පොඩි කාලෙ ඉඳන් මගෙ යාලුවා,ආරක්ෂකයා,දුක් ගන්නා...

කාලෙකදි  අපි 3 ම fit උනා තුන් දෙනාම set වෙලා කානිවල් ගියා.ටවුමෙ ඉඳල දෙන්නා මාරුවෙන් මාරුවට බයිසිකලෙ  මාව තියන් ආවා.මෝටර් ක්රොස් බලන්න ගියා.රේසර් රෝද කරත්ත හදාගෙන තේ වත්තේ පැද්දා.ඒ වැටුන තුවාල කැලැල් නම් තාමත් තියෙනවා.හවසට අම්මිත් එක්ක ලිප වටේට තිබ්බ බංකු වල ඉඳ ගෙන රසට කිරි තේ  බිව්වා, ඇඟිලි බිස්කට් කකා .අනේ ඒ අහිංසක අපේ පුංචිකාලේ කවදාවත් අප මතකයෙන් වෙන් කරන්න පුලුවන්ද...?එපා කවදාවත්  එපා.....

ටික ටික ලොකු වෙද්දි පොඩි කොලු set එකට වැටුනා ,මං ඉතිං හෙමිට ලොකුට ලං උනා.ලොකුට යාලුවො නම දාලා තිබ්බෙ "උපාසක" කියලා.මස් ,මාලු , දුම් ,රස්තියාදු මොකුත් නෑ.අපි දෙන්න කැමති එකම වගෙ සිංදු වලට මතකයි සල්ලි එකතු කරලා දිවුල්ගෙ වික්ටර්ගෙ කැසට් ගත්තා.නාට්‍ය බලන්න ගියා. උම්මග්ගෙ සැලලිහිණිය ගැන කතා කලා .ලොකු අයියට ඉගෙන ගන්න ඕන කම තිබ්බත් ඒක කර ගන්න අමාරු උනා.අයියලා දෙන්නටම ඕන උනේ තාත්තිට හයියක් වෙන්න.එයාලා ඒ දෙ උපරිමයෙන් කලා.මට ඉගැන්නුවෙ,වියදම් කලේ,තව පාරක් උ/පෙ කරෙව්වේ මගෙ ලොකු අයියා.මං අද යම් තැනක ඉන්නවා නම් ඒ ගෞරවයේ හිමිකාරිත්වයෙ බොහෝ කොටසක් ඔහු සතුයි.අයියලා දෙන්නා මදි වී මා තව අයියෙකුගෙ වන තුරා මාගෙ සෙවනැල්ල මෙන් උන්නෙ ඔහුයි.ඒ වන තුරුත් අප වෙනුවෙන්ම කැප වුවා මිසක තමන්ට කියා පෙම්වතියක් වත් සතු උනෙ නෑ.

ජීවිතයේ කාල පරාස දෙකකදි මගෙ සොහොයුරන් මට ලබා දුන් සෙනෙහස,රුකවරණය,ආදරය,ගෞරවය දෙස  බලන කල

"අයියෙක් නැති කෙනෙක් මහා අවාසනාවන්තයි" කියලා මං කිව්වොත් මංපොඩ්ඩක් වත් වැරදි නෑ.......

පසු කාලීනව ඡීවීතයේ නොයෙකුත් හැල හැප්පීම් මැද අපි ඈත් උනත් සහෝදරත්වය ඉක්වා යන බැඳීම් වලට අපි වඩා ලං උනත් එකිනෙකට වෙනස් ජීවන රටා සමාජ රටා වලට අනුගත වුවත් ඒ ප්‍රේමනිය සහෝදරත්වයේ උණුසුම අපේ හදවත් වලින් ඈත් උනෙ නැහැ වෙන්නෙත් නැහැ...අදත් රස කෑමක් කද්දි,අලුත් ඇඳුමක් ගද්දි මගෙ හොටු කොල්ලෝ දෙන්නා මතක් වෙන එක මට නවත්තන්න බෑ.අදත් "දෝණීයෝ" කියා ඔවුන් මා අමතන විට හෝ ඔවුන් හමු වී දොඩන විට එහි ඉන්නේ පරිනත අප නොව එදා සෙනෙහෙන් වෙලි ඔවුනට ඔවුන්වම පමණක් හිමි වූ නොදරුවෝමය......

ලං වෙන්න ඔබේ සහෝදරයන්ට තවත් තව තවත්....වැරදි ඇතත්...ඔවුන් මේ ජීවිතයේදී ඔබ ලබන අනර්ඝතම ත්‍යගයයි.වෙන් කරන්න ඔබේ කාලයෙන් බිඳක් ඔවුන් වෙනුවෙන්......අවසානයේදි නන්දා සේම මමද කියමි...."පෙම් කවි ගොතනා කිවි වරුනේ සුපසන්.....සෝයුරැ පෙම ගැන නව කවි ගී පවසන්"

තාත්තා (in low)

දරුවො ලොකු මහත් කරලා සමාජෙ කෙලින් ඉන්න පුලුවන් මිනිහෙක් කරන එක දෙමව්පියන්ගේ ලොකුම වගකීමක්.අම්මෙක් නැතුව පුංචි දරුවෝ 3ක් ලොකුමහත් කරන එක තරුණ වයසෙ උන්න තාත්තෙකුට ඒක කොයි තරම් අමාරු වෙන්න ඇද්ද.......මහ ලොකු සැපක් දෙන්න බැරි උනත්....අම්මා වගෙ හුරතල් කරන්න,රස කෑම හදන්න බැරි උනත්....වේලක් ඇර වේලක් හරි මොනවා හරි අපිට කන්න දීලා වේල් ගනන් බඩගින්නේ උන්නු..බස් එකට සල්ලි නැතුව පැය ගානක් පයින් ගියපු,නූල් ඇඳුන පරණ ඇඳුම් ඇඳ ඇඳ අපිට කොහොමින් හරි ඇඳුම් පොත් අරන් දුන්න..වෙන උණුහුමකට ලං නොවි දරුවන්ටම ජීවිතය දිය කරපු ඒ තාත්තා රත්තරං නේද.......
අදටත් දරුවෝ වාහන වල යද්දි බස් එකේ යන...දුන්නොත් මිසක දරුවන්ගෙන් කිසිත් නොයදින......තමන්ගෙ වියදම තමන්ම සරි කර ගෙන සති අන්තෙට පලතුරු සලාදයක්,පලතුරු බීමක් හදාගෙන දරුවෝ බලන්න උදේම යන....කවදාවත් උඔලා ලොකුමහත් කරන්න දුක් වින්දා..හෝ ඒ ගැන මොකුත් නොකියන.....මගෙ පුතා මගෙ දුව ගැන උජාරුවට කතා කරන....
'තාත්තේ' බුදු පිලිමේ ලඟ ඔය රුවද තියා වැඳිය යුතු නොවේද අප........

දරු දුක උහුලා........
තනිව වැලපෙනා.......
බුදු බව ලබනා.... පියවරු වෙසෙනා....
පු...ජා.... පුජා වෙවා.......

මහමෙර වැනි බර සිතින් උහුලනා......
කදුලැලි සමුදුර නෙතින් සන්ගවනා......
දරු දුක උහුලා තනිව වැලපෙනා......
බුදු බව ලබනා.... පියවරු වෙසෙනා....
පු...ජ.... පුජා වෙවා........

මව් ඇති දාටත් සෙනෙහස පුදනා.....
මව් නැති දාටත් තුරුලේ රකිනා.....
බුදු බව ලබනා පිය වරු වෙසෙනා.....
පු...ජා... පුජා වෙවා.....!!

ඔහුට සම කල හැකිද කිසිවෙක්

තුරුලට ගෙන අත් පා හැඩ ගස්වා....
නිදි ගන්වා යහන් ගැබෙ
සිහිනෙන් ගෑ මුදු සුවඳක්මෙන් සිහි වෙයි ඒ කිරිසුවඳ ඔබේ..
දවසින් දවසට සෙනෙහස ලබැඳි ගෙන දී දිවියට
 නව පණ ලැබැඳි මා දැඩි කල අම්මා....

....අම්මි ගාව දැවටි දැවටි  කිරි බිපු ,නැලවිලි අහගෙන නිදා ගනිපු පුංචිම පුංචි කාලේත් ඔබ හිටියා මතකයි සිහිනෙන් වගෙ.........

 බනිනෙපා  පොඩි දෝණිට ගහන්නෙපා
හාල් මිටක් දු අරගෙන ඇත්තේ ...සෙල්ලම් බතක් උයන්නයි.....

........සෙල්ලම ලෙල්ලම වෙලා ගුටි වදිද්දි ඔබ තැවුනා .....  මතකයි කිව්වා.....හරිම ආදරෙන්

ගැහැනු ළමයිනේ කොහෙද බලා ඉන්නේ . .
ඉගිලී යන්නද සිත බලන්නේ . .
ගැහැනු ළමයිනේ . . අවට අලංකාරයිනේ . .
සිහිනෙන් දුටු දේ . . විසිරී යයිනේ . ..

යොවුන් මදයෙන් හිත සැලෙද්දි බිඳෙන සිහින වල තතු හරි අපුරුවට  කියාදුන්නෙ ඔබයි......

හිමගිර මට වැලි අහුරකි
මහ සමුදුර දිය රැල්ලකි
කටු අකුලෙන් මල් පුබුදමි
ඔබ සැනසේ නම් ............

 ප්‍රේමයෙන් මුසපත් උන පෙම්වතුන්ගෙ බොලඳ පෙම් වදන් තුල සැඟවි සිටියේත් ඔබමයි.....

ඇදුරුතුමියයි ප්‍රේමයෙ ඔබ........
ඇදුරුතුමියි යෞවනේ.....
සොම්නසෙ ආනන්දයේ
හසරැල් තරංගෙ උල්පතයි.....

 ඔබෙ හඩින් ඔහු කීව්වා   අප සිත් පෙමින් බැඳුනා.........

දුර ඈත අතීතේ
කඳු සීත පලාතේ
මල් පිබිදෙන කාලේ
දෙහදක කතන්දරේ . .

 ලොවට හොරෙන් ගලා ගිය අපෙ ආදරෙ කතන්දරෙ ....ඔබට දැනුනා

හිත මිතුරු සුලඟ ලඟ එන වැහි වලාවට කියන්....
අද නොපැමින අන් දිනයක වැහි රැගෙන එන ලෙසින්
දිග කලෙකින්ඈ මුණ ගැසේවි හසඟනක් වෙසින්
වැසි වැටුනොත් ඒ සොඳුරු මොහොත අඳුරු වෙයි සැනින්....

 මා එනතුරු මඟ බලමින් ඔහු හා උන්නේද ඔබමයි

අපි හැඟුම් වලට ඉඩදී මොහොතක්
ඉඩ ලබා ගනිමු තරමින් වියතක් . .
හඳ පානේ . . මඳ අඳුරේ . . .
අත් පටලා යමු ආයේ . . .

 හෙවනැලි වලටත් හොරෙන් මිදී ඇවිත් පෙම් ලෝකේ සුව විඳින්න හීන දකිද්දිත්

පෙම් ගීතේ සංගීතේ මිහිර වින්ඳෙමු
අපි සැන්දෑවේ ගංගාවේ පාරු පැද්දෙමූ
වෙන් නොවන්න කිසිම දිනෙක සිතා ගත්තෙමු
ඇගේ ආදරේ සිතුම් . . ආදරේ පැතුම්
පහන් දැල්වුනා.....

අමරණීය පෙම් සුවයෙන් නැලවෙද්දිත් ඔබ උන්නා මතකයි ........

සඟවා ගනු මැන
ඔබැ රුව සොඳුරියේ
වෙනැකෙකු නෙත් ඔබැ
මුව මත ගැටෙතැයි මා සිත බියවී . .
සැලී සැලී යයි . . .

මගෙ ඊර්ෂ්‍යාකාර පෙම්වතා තුලත් සැඟව සිටියේ ඔබයි

මා හරි උගතා මා හරි ජගතා
සිතනා මිනිහා මෝඩයෙකී
අනුන් හෙලන්නට වලක් කපන්නා
ඒ තුල වැටිලා මිය යන්නා
කල දේ පලදේ එලෙසේ . .

 මාගේ මානය බින්දෙ ඔබයි.......

මලක් වන්නට නොහැක හිමියණි
මිනිස් බව ලැබ සිටින මා හට...
මලක් අද ඔබෙ දෙපා පාමුල
විඳින සැනසුම නොමැත මා හට
මලක් වුදා මගෙ ජිවය ඔබේ පාමුල පර උනාවෙ...

 බුද්ධාලම්භන ප්‍රිතිය හද ඡනිත කලෙද ඔබමයි....

 සැබෑවක් මා ක්ලැරන්ස්,දිවුල්,අමරසිරි,සුනිල්,කසුන් ඇරුනම brayan adams ටත්
ලොබ බැඳි ඇති බව......
ඒත් වික්ටර්....වික්ටර්.....වික්ටර්...
ඔය නද තරම් මා නැලවු, මා සැනසු ,මා හැඞවු.......
නදක් තව කොහිද........

           'වික්ටර් රත්නායක' නම් ගාන්ධර්වයානෙනි....
.......මා හද තුල  සදා අමරණිය තනි තරුව ඔබයි..........
තෙරුවන් සරණින් නීරෝගීව චිරාත් කාළයක්..යෙහෙන් වැජඹේවා....!!!

හිත නැවතෙන තැන......

ආවත් දුරක බැඳිලා වෙනතක හාද
දුන්නත් සිනා කිංකි හද නිම්නාද
තිබුණත් යසස සැනසුම හිමි සඳ ගාව
සත්තයි අම්මෙ දැනෙනවා ලග නැති අඩුව..............

තේ එක ඇඳට කුස්සිය මට තහනම්ය
අම්මේ වෙර දැරුවේ මා රජ කරන්නද
රජ කිරුලත් රජුත් අද මා සන්කයය.
අම්මා තවම කුස්සියේ දුම් පිඹිනවද....

සෙනෙහස මහ මෙරක් ඔබ මට පෑ බෝම
දුන් රැකවරණෙ නිදහස මහ මෙරක් ලද
එන විට හවස වැඩ ඇරිලා වැටෙන් පැන
තාත්ති තවම දූ කොහෙදැයි හොයනවද.........

බාලෙ බැඳි සෝයුරු සෙනෙහසින් තද
සුවඳයි මතක හිරැ සඳු මෙන් උන්න ළඟ
අපි දැඩි වෙලා සරණින් වුවත් දුරක
අයියේ නංගි තවමත් ඒ දෝණිමය........

මගේ හිමිට කියන වගනම්........

හීනෙනුත් ලඟ ඉන්න

සුසුමෙනුත් තනි රකින

ඉදින් ඔබ හිරු සඳුය

එළිය කල මගේ ලොව...

මුදු හාදු ,රළු බැනුම්

මා නිවන බොළඳ බස්

ආදරෙ උතුරනා නුඹේ

දොඩමළු දෑස්..

විඩා දුරලන උරතල ...

පපුතුර සදන සුව යහන...

උණුසුමයි අපේ කැදැල්ලේ ..

සැනසුමයි නුඹෙ තුරුල්ලෙ...

වැටුණ විට නැඟිටින්න

අඞ අඞා හිනැහෙන්න

අගෙයි ඔබ දුන් දිරිය

දෑත දී නැගිටින්න....

කඳුල සිනහව අතර

මාරු වෙන ජිවිතේ

නුඔ එක්ක බෙදා ගෙන

හවුලේ ඉන්නවා වගෙ...

සුරපුරක් තව කොහිද

අපේ ජිවිතේ වගෙ....

............දයාබර බිරිඳ......(26/01/2011 ලියන ලදි)